Search Results

2018 yılında Lizbon’daki MAAT Müzesi’nde sergilenen Tadashi Kawamata’nın over flow  enstalasyonu , ilk

Floransa'da bulunan Palazzo Strozzi'nin cephesine uyguladığı La Ferita (Yara) adlı eserini hatırlatan bu yeni enstalasyonda mağara alegorisinden ilham almış. 25 Eylül'de sona ermiş baskılı ilk perdenin ardından Kasım ayında enstalasyonun

Etkileyici bir sanat haber için bu sefer Abu Dhabi'ye gidiyoruz. Kamusal sanat girişimi Manar Abu Dhabi çatısı altındaki Self Similar adlı çalışma Amerikalı sanatçı Jim Denevan imzası taşıyor. Self Similar'ın büyüklüğünü anlamak için ilk olarak sayılardan bahsedelim. Çalışma eşmerkezli 19 daire üzerine elle şekillendirilmiş 448 adet piramit ve tümsekten oluşuyor. Yaklaşık 1 kilometrekarelik bir alana yayılan eser en yüksek moktası 27 metreye ulaşıyor. Denevan "kurguladığı geçici mekanların yarattığı manzara" içinde bir deneyim yaşatmasını amaçlıyor. Tümsek ve piramitlerin arasında gezerek bu deneyimi elde etmenin yanı sıra iki gözlem tümseğinden de eserin bütününü tepeden görme şansına sahip oluyorsunuz. Devler ve cüceler hikayesi gibi içinde kendinizi küçük hissedebileceğiniz gibi esere hakim bir kudreti hissedebileceğiniz bir açıyı da size sunuyor Self Similar. Self Similar 30 Ocak 2024'e kadar ziyaret edilebiliyor.

sunan, farklı zaman dilimlerine ait duvar oymaları, reklam panoları, şehir manzaraları, videolar ve enstalasyonlardan

Paris’in en eski köprüsü olan Pont Neuf ’ü 41.800 metrekare altın kumaşla kaplayarak unutulmaz bir enstalasyona

Kolombiyalı sanatçı Ivân Argote'nin dev güvercini Nwe York High Line'yükseliyor. Dinazor adındaki alüminyum panel üzerine el boyaması eser insan ve güvercin boyutlarını tersine çevirerek güvercine pasif bir hakimiyet atfediyor. Seçilen sanat eserlerini şehir manzarasının parçası haline getirmeyi görev edinmiş sanat birliği High Line Plinth tarafından sipariş edilen eser devam eden bir seçkinin 4. eseri olarak sergileniyor. Öncesinde Simone Leigh'den Brick House (2019), Sam Durant'tan Untitled (2021), Pamela Rosenkranz'dan ise Old Tree adlı eserler sergilenmişti. Ivân Argote High Line işbirliğinde sergilenen Dinosaur 18 ay boyunca 10. Cadde ile 30. Sokak'ın kesiştiği noktada sanatseverlerle buluşacak. fotograflar: Ivan Argete/The High Line

Crosswalks ve Black Square gibi sıradışı kamusal sanat örneklerine imza atan sanatçı Gregory Orekhov derdini bu sefer 250 metre uzunluğunda kıpkırmızı bir halı ile aktarıyor. Moskova'da bulunan Malevich Park'ta konumlandırılan Nowhere yeleştirmesi Beyaz Orman adlı bir arazi sanatı sergisinin parçası. Ormanın ortasında karşımıza çıkan sonsuz görünümlü kırmızı halı perspektifi kullanan bir ifade aracına dönüşüyor. Nowhere, kırmızı halının tarihsel süreçte üstlendiği görevler eşliğinde, üzerinde yürüyenlere sonsuza giden bir görkem ve ihtişam hazzı sunarken diğer bir yandan da bembeyaz bir zemin üzerine çizilmiş bir kırmızı çizgi olarak algılamaya başladığımızda bize sınırlar ve engeller çıkarmaya başlıyor.

Brooklyn merkezli heykeltraş Jordan Griska'dan sıradışı bir eser Wreck/Enkaz... 2. Dünya Savaşı'ndan kalma bir B-52 bombardıman uçağıyla hazırladığı Grumman Greenhouse anıtsal heykeli, 2009 tarihli Icarus'u ve 2014'te akrilik malzemeden tasarladığı Dolos adlı çalışmalara imza atan Griska "güzellik, teknoloji ve mühendisliğin ölüm ve gerçeklikle çarpıştığı" bir işe imza atmış. Bir kazaya karışmış şekilde manipüle edilmiş bie video oyununda oluşturulan lüks bir araba modeline dayanan Wreck iki yıllık bir sürecin eseri. Griska 12.000 ayna görünümlü çelik parçadan oluşan eserin "kusursuz materyalleri ve mükemmel geometrisi temsil ettiği gerçeğin acımasızlığı ile taban tabana zıtlık içerdiğini" belirtiyor.

Algımıza seslendiği çalışmalarıyla satırlarımızda sıklıkla yer verdiğimiz Vincent Leroy'un son durağı İzlanda'daki Fjallsálón oldu. Eşsiz doğasıyla bir çok gezginin rotasında yer alan buzdağı lagünlerinden birine de ev sahipliği yapan Fjallsálón'u tercih eden Leroy izleyicisini çokluluk üzerinden sonsuzluğa sürüklediği bu yeni çalışmasında da artık kendisiyle özdeşleştirdiğimiz merceklerine yer vermiş. Her biri farklı kesimlere sahip mercekler ile yanılsamalar üzerinden algımıza uzanan sanatçı doğayla olan ilişkimize yeni, sıradışı bir bakış açısı kazandırırken zihnimizin çevremizle olan bağını da sorgulatıyor. Vincent Leroy Lenscape adlı bu yerleştirmesinde sürüklenen buzul parçalarını, bulutları ve güneşi izleyiciye yakınlaştırarak bir gerçek dışılık yaratıyor. Sanatçı lensleri ile görüneni çoğaltırken, bilineni bozuyor ve inanılanı sorgulatıyor.

Devasa heykelleri ve kamusal enstalasyonları ile bilinen Güney Afrikalı sanatçı Daniel Popper son çalışması Popper'ın daha çok festivallerde sınırlı sürelerde kurulan enstalasyonlarının aksine Fort Lauderdale'de

Sevilmeyen ve unutulan kalıntılara duyduğu sempatiyi ve doğanın esnekliğine olan hayranlığını harmanlayarak ortaya çıkardığı eserleriyle tanıdığımı İngiliz heykeltraş Dan Rawling son çalışmasını Scunthorpe'da yer alan ve bir 19. yüzyıl kilisesi olan St. John'da sergiledi. İnsanoğlunun geleceği düşünmeden, hunharca müdahale ettiği doğanın tüm güzelliğini geri kazanacağı bir vizyondan beslenen sanatçı Future Returns adını verdiği yerleştirmesiyle "hayali bir uzak gelecekte, vahşi doğada yer alan bir kamyonu" tasvir ediyor. Fosil yakıt taşımakla görevli ama eskimeye yüz tuttuğu için endüstri tarafından tercih edilmeyip unutulmaya bırakılmış bir aracı alıp sanat eserine çeviren sanatçı doğanın da kendisinden ne alırsak alalım, onu geri almak için bir yol bulduğunu belirtiyor. Rawling çalışmalarında sıklıkla rastladığımız çevresel bir mesajı içeren Future Returns kar ve kazançtan başka bir şey görmez olan insanlara hiç kömür deposu, maden ocağı, petrol platformu ya da çelik fabrikası görmemiş olsa, varlığından haberdar olmasa bile yaşam tarzıyla bunları beslediğini göstermeyi hedefliyor. Daha önce yol tabelaları, yangın söndürücü gibi küçük objelerin yanı sıra uçak ve tahıl ambarları gibi devasa yüzeyleri de oyarak mesajlarını iletmiş olan Rawling 11 metreye yakın olan bu atıl vaziyetteki tankeri 4 aylık bir süreçte adete bir ormana çevirmiş. Orman görünümlü bu çelik iskelet sergiyi düzenleyen organizasyon 20-21 tarafından "doğanın tepki verme gücünü araştıran güçlü bir yerleştirme olarak" tanımlanırken bizleri de ticarileşmedeki payımızı ve bunun doğal çevremiz üzerimizdeki etkisini sorgulamamızı hedefliyor. fotograflar: Dan Rawling - 20-21 Visual Arts Centre

Floransa'da bulunan Palazzo Strozzi'de sergilediği La Ferita'nın dahil olduğu "trompe l'oeil" enstalasyon

Amerikalı sanatçı Janet Echelman anıtsal yerleştirmesi ile Munich'in tarihi mekanlarından Odeonplatz'da Earthtime 1.26 adını verdiği çalışmasıyla çıktı karşımıza. 2019'da Hong Kong'da "gökten düşen bir heykel hayaliyle" yerleştirilen çalışma bu sefer Mercedez-Benz'in IAA Mobility 2021 etkinliğinin bir parçası olarak sunuldu. 2 ay boyunca meydanda yerini alan Earthtime 1.26 şehrin bu ikonik köşesini sanatsal bir mekana dönüştürmenin yanı sıra insanoğlunun kültürel ve fiziksel dünyaları arasındaki bağı sorguluyor. Amerika'da gerçekleştirilen ve ulusların bağlarını irdeleyen bir Bienal'le başlayan Earthtime serisinin devamı niteliğindeki eser sert malzemelerden inşa ettiğimiz şehirlerin ortasına yumuşak bir dokunuş da diyebiliriz. “Günlük şehir hayatının ortasında tefekkür anları bulma ihtiyacı hissediyorum” diyen Echelman çevremizde meydana gelen ince değişimlere dair farkındalığımızı artıran sakin bir duyusal deneyim anı yaratmayı hedefliyor. 2010 yılında Şili'de meydana gelen depremin ardından okyanus yüzeyinin aldığı şekilden formunu alan çalışma 360.000 düğümden oluşuyor. Geri dönüştürülebilen liflerden oluşan ağ 24x 21 metrelik bir alanı kaplıyor. Rüzgarla birlikte şeklini güncelleyen Earthtime 1.26 kentsel mekanla olan etkileşimimizi bir adım öteye taşırken duyusal deneyimlerimize de yeni bir perpektif katıyor. fotograflar: echelman.com

Almanya'nın Kasım 2020 ve Mart 2021 arasında yakalandığı Covid-19'un ikinci dalgasını yaşadığı yaşadığı karanlık günlerde kendini Hamburg yakınlarındaki bir ormana atan fotografçı Jörg Gläscher yaşadığı endişeyi temel alan bir çalışmaya imza attı. Dalları keserek doğaya zarar vermek yerine ormanın zeminine düşmüş çürümeye yüz tutmuş dalları toplayarak gerçekleştirdiği dalga formundaki yerleştirmelerinin her birini fotografladıktan sonra yok eden sanatçı dalları bir sonraki yerleştirmesinde tekrar kullanmış. C19/18 adını verdiği çalışmasına dalganın tanımıyla başlamış Jörg Gläscher. “Dalga, bir sistemin durumundaki periyodik bir salınım veya bir defalık bozulma değişikliğidir” cümlesinden yola çıkan sanatçı Almanya gibi her açıdan büyük ve güçlü bir devleti bile hareketsiz hale getirebilen doğanın gücünü dalga formuyla görselleştirmiş. Ormanın derinliklerinde oluşan ve gitgide büyüyerek bizleri vurmaya gelen bir gücü yansıtan çalışma korkuyla başa çıkmanın verimli halini bulmayı araştıran ve korkunun nevrotik hale gelmemesini vurgulayan The Diary Complex adındaki bir serinin parçası. fotograflar: https://glaescher.de/

Severek takip ettiğimiz sanatçılardan biri olan Jr. İranlı kadınlara olan desteğini sunduğu yerleştirmesi ile New York'daki Freedoms Park'taydı. Protestolara katılıp öldürülen Nika Shakarami'nin fotografının yer aldığı devasa bir baskının yer aldığı etkileşimli yerleştirmede 300 katılımcı Shakarami'nin saçları oldular. Sanatçının "kadınlar bitti demeden bitmeyecek" sözleriyle paylaştığı çalışma Kadınların Yaşam Özgürlüğü adı verilen küresel bir eylemin parçası.

Savaş karşıtı bir çığlık da satırlarımızda sıklıkla yer verdiğimiz Fransız sanatçı Jr.'dan geldi. Savaşın başlamasının ardından göç dalgasının en yoğun olarak görüldüğü Lviv'de ortaya çıkan Jr. sürecin sembollerinden biri haline gelen 5 yaşındaki Valeria'yı tuvaline taşımış. Devasa işleriyle tanıdığımız sanatçı mesajını bu sever 150 metrelik bir muşamba üzerine yaptığı baskı ile vermiş. Ukraynalı bir fotografçıdan talep ettiği mülteci fotografları arasından Valeria'yı baskısına taşıyan sanatçı Polonya ormanında rulo haline getirilen çalışmasını 100 kişiden oluşan bir gönüllü grup eşliğinde sınırdan geçirmiş. Lviv'in ulusal opera binası önündeki meydanda bir barış çığlığına dönüşen eser ile Jr. sanatın savaşı değiştirebileceği umudunu taşıyor. Bu süreçte sınır bölgesinde özellikle çocukların yaşadığı zorlukları deneyimleyen sanatçı farklı sınır geçişlerinde yaşananlara destek amaçlı bir de NFT projesine imza atıyor. Sanatçı bir seri video ve görseli NFT olarak satışa sunuyor ve elde edilecek gelir ile sınır kapılarındaki mültecilere yardım amaçlı lojistik bir zincir kurulması hedefleniyor.

İspanyol sanatçı Selva Aparicio çocukluk travmalarını somutlaştırdığı çalışması Childhood Memories adlı yerleştirmesini Museum of Contemporary Art Chicago'da sergilemeye başladı. Sanatçının Yale Üniversitesi'nde tez olarak sunduğu çalışması aile içi tacizlere bir eşya gibi sessiz kalarak katılanları sembolize ediyor. Yıllar sonra ortaya çıkan haykırış olarak da yorumlanabilecek Childhood Memories örtmek, ifşa etmek, travma ve tanıklık etmekle ilgili. Göründüğü gibi olmayan, yaklaştıkça ya da içine girdikçe somutlaşan eser hafızaya ve anılara kazınanların da bir yansıması. Yaşanan tüm o acı verici anıların parke yüzeye elle kazınarak aktarıldığı çalışmada Selva Aparicio yaralarını ahşabı yaralayarak aktarıyor. İran halılarında sıklıkla gördüğümüz desenler üzerinden yansıtılan geçmişin acıları katlanmış bir halı köşesi, farklı yönlere saçılmış püsküllerde karşılık buluyor.

Eserlerini sokaklarda ve yapı cephelerinde görmeye alıştığımız ve devasa yüzeyleri kazıyarak ya da oyarak yaptığı işlere aşina olduğumuz Portekizli görsel sanatçı Vhils Portal adını verdiği kişisel sergisini Bologna'daki Magma Gallery işbirliğinde gerçekleştirdi. Halka açık tarihi bir mekan olan Ex Chiesa di San Mattia'da konumlanan sergi Vhils ile özdeşleşen oyma tekniği ile dönüştürülmüş ve yeni bir hayata sahip olmuş kapılardan oluşuyor. Her biri terk edilmiş, metruk binalardan toplanan kapılar izleyicisini gözlemin ötesine geçirip bir anlama sürecine davet ediyor. Eserlerinde sıklıkla yerel karakterlerin portrelerine yer veren sanatçı Portal sergisinde yer alan kapılara da Bologna sakinlerinin portrelerini oymuş. Yansıttığı çevreden beslenmeyi seven sanatçı büyük ölçüde farkedilmeyen, basit bir zorunluluk nesnesi olarak görülen veya amaçlarından sıyrıldıklarında anlamsızlaşan bölmeler olarak algılanan kapıları keşif için verimli bir zemin olarak belirlemiş. Pandemi sürecinde birbirinden uzaklaşan insanların izolasyon, korku, yalnızlık ve keskin bir şekilde kısıtlanan özgürlük duygusuyla karşı karşıya kaldıkları bir dönemde sergilenen bu anıtsal yerleştirme sahiplik ve özgürlük, geçirgenlik inzivaya çekilme ve katılım, geçirgenlik ve geçirimsizlik gibi karşıt fikirleri sorguluyor. “Portal”, kendi kapısını açmaktan mahrum kalmanın çaresizliğini yaşayan herkese saygı duruşunda bulunuyor. Tasvir edilenlerin isimlerini ve hikayelerini bilmediğimiz anonim kişiler olması da "toplumsal temsilin net bir takdiri" olarak sunuluyor. Onların biz, bizim de onlar olduğumuz anlayışını vurgulamayı amaçlayan Portal yabancılarla bir topluluk hissi yaratırken, empatiyi de yüceltiyor. Portal'ın konumlandırılması için eski bir kilisenin seçilmesi de aslında mekanın da kapılar gibi eski amacından uzaklaşmış olsa da anlamını koruyor olması. Asıl amaçlarından yoksun bırakılmış olsalar da kilise hala bir kilise, kapılar da hala birer kapı. Her ikisi de hala bir geçişi temsil ediyor, farklı ve dönüşmüş bir geçicilik türüne geçişi temsil ediyorlar. Her ikisi de hala arkasındaki bilinmeze ışınlayacak birer "portal" olarak orada duruyor.

tarafından fotograflanan 4 çiftçinin fotograflarını aynı zamanda eserin ikinci ayağını oluşturan mimari enstalasyonda

Geçtiğimiz günlerde küresel güçteki tarım firmalarının aile çiftlikleri üzerindeki adaletsiz ve denge tanımaz baskısına dikkat çektiği Homily to Country adlı eseriyle satırlarımızda yer verdiğimiz Fransız sanatçı Jr. bizi kendine hayran bırakmaya devam ediyor. Floransa'da bulunan Palazzo Strozzi'nin cephesinde karşımıza çıkan sanatçının bu sefer konub başlığı pandemi sürecinde kültür ve sanatın erişilebilirliği olmuş. La Ferita (Yara) adlı çalışma Floransa'nın en ikonik ve önemli sanat eserlerine ev sahipliği yapan binanın cephesinde açılmış devasa bir "yara" görüntüsüyle ulaşılamayanı, hayal de olsa ulaşılabilir kılıyor. Rönesans sarayının cephesinde yer alan anamorfoz, küresel çapta, kapanmak zorunda kalıp yara alan müze, tiyatro ve kütüphaneler gibi kültür kurumlarının yaşadığı süreci sembolik bir yara üzerinden düşündürüyor. Duvarların ardında kalanı, ortaya çıkarmak için kurgulanan ve bir nevi röntgencilik eylemini de içinde barındıran La Ferita bir gerçeklik tasviri olarak özetleniyor.